Interview met vrijwilliger Marie Frederiks
Geschreven door Gerrie Nieuwenhuis
Terwijl Marie thee gaat zetten kijk ik in de woonkamer rond. Mijn oog valt op een tegel aan de wand, Ariënsprijs 2007, staat erop. Een prijs wat zou dat zijn?
We doen allebei het zakje thee in ons kopje en het gesprek begint en in anderhalf uur vallen er nauwelijks stiltes.
Op hakken lopen.
Marie loopt met krukken en het is dan ook niet verwonderlijk dat ons gesprek daar begint. Ze vertelt: “ik loop met krukken omdat er onlangs pennen uit mijn been gehaald zijn. De laatste operatie na een lange periode van opnames en revalidatie. Ook een lange periode van tegenslagen en hoop. Marie heeft een ernstig ongeluk gehad en zoals ze zelf zegt: “Ik heb een hele tijd in de kreukels gelegen, het is een tijd van hard werken geweest. De artsen zijn nu verbaasd. Toen ik binnengebracht werd dachten zij aan amputatie van het boven been.” Maar zegt Marie: “Ik heb met mijn positieve drive. De gedachte er moet toch iets aan te doen zijn, een amputatie moet voorkomen kunnen worden. Dat heeft mij op de been houden. En mijn lichaam heeft, wonder boven wonder, nieuw bot aangemaakt Mijn been is behouden gebleven. “
Ze glimlacht en zegt: “ik dacht vaak ik wil weer op hakken kunnen lopen want ik ben zo klein van stuk. Grappig maar dit soort verlangens hebben mij vast geholpen.”
De kijkrichting weer veranderen.
Marie zegt: “Ik was een bikkel maar ja er is ook en andere kant. Na verloop van jaren bleek dat ik niet toegekomen was aan de mentale impact van deze periode. Ik heb hulp gezocht en heb zelf besloten wanneer het voldoende was. Ik vond het goed om te stoppen met achterom kijken. De toekomst ligt voor je. Ik heb er inzicht in mezelf door gekregen en het heeft ook mijn belangstelling voor coaching gevoed. Ik doe nu vrijwilligers werk op dit gebied.”
Marie is buurtcoach bij Raster. Mensen met problemen of vragen op emotioneel gebied kunnen zich bij Raster melden. Zo’n vraag van iemand bereikt de buurtcoaches. Een buurtcoach kan bepalen of de hulpvraag hem/ haar aanspreekt. Zo ja, dan geeft men dat door en wordt er een contact gelegd tussen de buurtcoach en de persoon die een vraag heeft.
“Niemand kiest voor ellende” zegt Marie “je loopt een eindje met de ander op, je luistert, je helpt ze bij het zoeken naar een weg.” Ze wil zonder oordeel naar iemands verhaal luisteren.
Marie vindt dit boeiend werk en het sluit aan bij haar opleiding die ze na het ongeluk heeft gedaan. Bovendien weet ze hoe fijn het is wanneer iemand naar je verhaal luistert en met je op zoek gaat naar een nieuwe weg of andere beleving van de situatie.
Neem eens een afslag op de rotonde.
Marie vertelt verder: “Omdat ik niet meer terug kon als lerares Frans ben ik een nieuwe weg ingeslagen.” Marie zegt: ”als er een deur dicht gaat gaan er ook altijd wat open. Je ziet het soms niet maar het is denk ik wel zo. Je moet er wel wat voor doen hoor. Je moet bereid zijn dingen waarvan jij denkt dat ze noodzakelijk of onmisbaar zijn los te laten. Niet alsmaar over dezelfde weg blijven rijden. Een weg heeft zijwegen en rotondes. Overal kun je afslaan. Neem eens een andere afslag op de rotonde. “
Na haar ongeluk kon ze niet meer terug als lerares Frans. Ze besloot naar de open universiteit in Utrecht te gaan en volgde de opleiding “Levenscoach en positieve psychologie.
“Ik heb ervan genoten ”zegt ze stralend.
Ze gaat verder, “Kijk ”zegt ze, “je levensloop is een soort wandeling op een weg waarop je van alles passeert en tegenkomt. Ook in mijn leven heeft niet alles meegezeten, bv met mijn werk docent Frans op de middelbare school, mijn ongeluk. Je kunt doorgaan op dezelfde weg of terug willen op dezelfde weg, maar je kunt ook kiezen een andere weg in te slaan. Niet altijd makkelijk soms zelfs angstig. “Ze stopt even met praten en zegt dan: “je brein gaat op zoek naar oplossing.” Dat is de positieve werking van je brein. Wanneer je gebeurtenissen in een levensloop ziet en niet als incidenten dan kun je negatieve dingen omzetten in positieve gebeurtenissen.
Afrika.
Ik vraag Marie of haar achtergrond van invloed is geweest op deze levenshouding? Marie denkt dat de mensen uit Afrika vaak wel hebben geleerd om voor hun bestaan te vechten ze hebben altijd alles zelf moeten doen. Als ik haar vraag naar haar opvoeding zegt ze direct “ik heb geleerd om niet jaloers te zijn, je gunt anderen hun geluk. Mijn vader zei altijd wanneer een ander iets heeft wat jij niet hebt dan kun je vragen hoe heb je dat gedaan, daar kun je wat van leren. “
Jaren geleden is Marie vanuit Congo naar België gekomen. Ze wilde econome studeren maar die studie heeft ze uiteindelijk ingeruild voor de liefde. Ze kwam haar man tegen en is getrouwd en heeft twee kinderen die bezig zijn met een carrière in de topsport.
“Diba ”wat zon betekent.
Naast het vrijwilligers werk voor Raster heeft Marie een eigen stichting “Diba”. Dat betekent zon in de lokale taal. Deze stichting steunt projecten in haar geboorteland de D.R. Congo. o.a. schoonwater, opvang van kinderen waarvan de ouders overleden zijn aan Aids. In 2007 kreeg haar stichting de Ariënsprijs voor hulp aan weeskinderen in Congo. Ariëns was een preister (dienaar Gods) die in Twente arbeiderskinderen die in armoede leefden opving.
Heel begrijpelijk is ze erg trots op deze prijs. En wilt u haar werk steunen kijk dan op www.stichtingdiba.nl of doneer op NL09ABNA 0499453990. Uw gift is aftrekbaar.
Het was een inspirerend en boeiend gesprek.
